Το παιχνίδι της τυφλόμυγας: ένα συναρπαστικό αλλά ημιτελές μυθιστόρημα.

“Το παιχνίδι της τυφλόμυγας” είναι αστυνομικό μυθιστόρημα του Βρετανού συγγραφέα Έντγκαρ Γουάλας που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1925. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λυχνάρι το 1987 σε μετάφραση της Τούλας Λουκάτου. Επανεκδόθηκε και διανεμήθηκε μαζί με το Βήμα της Κυριακής το 2008.

Αυτό το απόλυτα γνήσιο αστυνομικό μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη από τη μια συναρπαστική περιπέτεια στην άλλη με την επιδεξιότητα και εφευρετικότητα που θα συναντήσει και σε άλλα έργα του Έντγκαρ Γουάλας.

Πρόκειται για μια γοητευτική ιστορία μυστηρίου. Η όμορφη Λόις έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά από περίεργα γεγονότα - πρώτα της δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία για δουλειά, να εργαστεί ως γραμματέας μιας “παράξενης κόμισσας”. Στη συνέχεια, συναντά τον νεαρό άνδρα που την ακολουθεί παντού τους τελευταίους έξι μήνες. Προφανώς, δεν καλεί την αστυνομία, είναι από αυτά τα λάθη που κάνουν οι πρωταγωνιστές και μετά τρέχουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι ντετέκτιβ ή οι πράκτορες της Σκότλαντ Γιαρντ. Η αποκάλυψη των οικογενειακών μυστικών της Λόις καθώς και κάποιες δυσάρεστες εμπειρίες που θα μπορούσαν να της στοιχίσουν τη ζωή περιπλέκουν τα πράγματα.

Κάποιοι μπορεί να χαρακτηρίσουν ανόητο και ξεπερασμένο το τέχνασμα του Έντγκαρ Γουάλας να παρουσιάσει έναν επιθετικό καταδιώκτη που τελικά αποδεικνύεται ότι είναι ένας ντετέκτιβ που προστατεύει τα συμφέροντα ενός νεαρού ορφανού κοριτσιού ενάντια στις μηχανορραφίες μιας απαίσιας κόμισσας.

Όμως αυτός ήταν ο Γουάλας, ο συγγραφέας συνήθως κλεινόταν σε ένα δωμάτιο με άφθονα τσιγάρα και τσάι και μετά υπαγόρευε την ιστορία του σε κυλίνδρους κεριού, κάτι που του έπαιρνε συνήθως δύο ή τρεις ημέρες. Τρεις μέρες για να γράψει ένα μυθιστόρημα! Αν και το αποτέλεσμα σίγουρα δεν αναμένεται να έχει διαχρονική λογοτεχνική αξία, να δημιουργεί αξέχαστη ατμόσφαιρα και χαρακτήρες, σίγουρα έχει κάποια δυναμική. Ήδη από τα πρώτα κεφάλαια με μάγεψε, με πήρε μαζί του. Στη μετάβαση από το ένα κεφάλαιο στο επόμενο, πίστευα πως οι ενδείξεις ήταν ξεκάθαρες για το που θα καταλήξει η ιστορία, όμως κάποια γεγονότα στα επόμενα κεφάλαια αναιρούν οποιαδήποτε υπόθεση και αν κάνει ο αναγνώστης. Βέβαια, η ιστορία δεν είναι πολύ αληθοφανής και βασίζεται στις πολλές συμπτώσεις. Αλλά μιλάμε για τον Έντγκαρ Γουάλας, έναν συγγραφέα που ξέρει πως να περιπλέκει τα νήματα της ιστορίας και σίγουρα το αναγνωστικό κοινό δεν τον αγαπά για την πρωτοτυπία της αφήγησης αλλά γιατί ξέρει να γράφει απίθανες ιστορίες μυστηρίου.

Το πρόβλημα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ότι ο Γουάλας φαίνεται να έχει ξεμείνει από τσιγάρα, τσάι, ή κυλίνδρους κεριού, χρόνο, αντοχή, και έμπνευση γιατί ξαφνικά, το μυθιστόρημα φτάνει στο τέλος του, και βλέπουμε το βιαστικό χέρι του συγγραφέα να προσπαθεί να κλείσει όλα τα κενά της ιστορίας. Με αυτόν τον τρόπο, αποτυγχάνουμε να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει με την παράξενη κόμισσα. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως ο Έντγκαρ Γουάλας αποφάσισε να αφήσει ημιτελές ένα μυθιστόρημα και εμάς με την όρεξη ανοιχτή.