Πέντε νουάρ μυθιστορήματα που πρέπει να διαβάσεις.
Ακολουθούν πέντε προτάσεις νουάρ μυθιστορημάτων. Πάρτε μια ιδέα και διαλέξτε με ποιο θα θέλατε να γνωρίσετε αυτό το είδος αστυνομικού μυθιστορήματος που τα έντονα στοιχεία κοινωνικής κριτικής το χαρακτηρίζουν.
Massimo Carlotto, (2002)Η αλήθεια του αλιγάτορα, Εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση: Χρίστος Ρομποτής
O Μάρκο Μπουράτι, γνωστός ως Αλιγάτορας, είναι ένας πρώην τραγουδιστής μπλουζ και τυπικός εκπρόσωπος της επαναστατημένης γενιάς του '70 σε μια Πάντοβα που κυριαρχείται από τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία. Μετά από την άδικη καταδίκη του σε εφτά χρόνια φυλακή γίνεται ένας ντετέκτιβ διαφορετικός από τους άλλους, με συνεργάτες του ανθρώπους από τον υπόκοσμο και τον κόσμο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Izzo, Jean - Claude, (1999)To μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας, Πόλις, μετάφραση: Ριχάρδος Σωμερίτης
Τρεις φίλοι μεγαλωμένοι στις λαϊκές συνοικίες της Μασσαλίας, ερωτευμένοι με την ίδια κοπέλα, αναμεμειγμένοι με το έγκλημα. Χρόνια μετά, ο ένας από αυτούς, ως αστυνομικός επιθεωρητής πια, αναζητεί τους δολοφόνους των παλιών του συντρόφων. Η Μασσαλία με το λιμάνι και τους ανθρώπους της, τους δρόμους και κορίτσια της, το οργανωμένο έγκλημα που απλώνεται παντού, την αστυνομική βία και το ρατσισμό, αποτελεί το σκηνικό που γεννά και υποθάλπει νουάρ ιστορίες όπως το «Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας». Πρόκειται για την πόλη-σύμβολο αλλά και την πόλη-πατρίδα για τον συγγραφέα και για όσους θέλουν να συγχρονίσουν το βήμα και τη ζωή τους με τον παλμό της. Ο ήρωας, συναισθηματικός και εχθρός της βίας, γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του, ονειρεύεται μια πόλη όπου ο καθένας, όποιο χρώμα και αν έχει στο δέρμα του, μπορεί να κατέβει από το τραίνο ή το πλοίο με τη βαλίτσα στο χέρι και να πει: «Καλά είμαι εδώ. Είναι το σπίτι μου».
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Izzo, Jean - Claude, (2000)Το Τσούρμο, Πόλις, μετάφραση: Αλέξης Εμμανουήλ
Στο "Τσούρμο" του Ζαν-Κλώντ Ιζζό ξανασυναντάμε τον Φάμπιο Μοντάλ, τον ευαίσθητο αστυνόμο που γνωρίσαμε στο Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, να αναζητά τα ίχνη εξαφανίσεων και δολοφονιών στα δύσκολα μονοπάτια που οδηγούν στις βόρειες συνοικίες της πόλης του, της Μασσαλίας. Έναν χώρο όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού. Μόνο που αυτήν τη φορά ο Μοντάλ έχει παραιτηθεί από το Σώμα και ενεργεί για δικό του λογαριασμό. Κουρασμένος αλλά πάντα αποφασισμένος να φτάσει ως το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνησή του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Izzo, Jean - Claude, (2000)SOLEA, Πόλις, μετάφραση: Ριχάρδος Σωμερίτης
Ένα "ρομάν νουάρ", με αναφορές σε επίσημα ντοκουμέντα και γνωστά συμβάντα, που προσδίδει στο πολιτικό και κοινωνικό δοκίμιο κάτι που τα δοκίμια δεν έχουν ποτέ: τη μυρουδιά του αίματος, του ιδρώτα και της φρίκης, τη δραματική απεικόνιση του τι σημαίνουν όλα τούτα τα "μυθικά" του οργανωμένου εγκλήματος και της οργανωμένης συνεργασίας με τα μεγάλα τραπεζικά και οικονομικά κέντρα, όταν φτάνουν στο επίπεδο της καθημερινής μας ζωής, στους δρόμους των καλών μας των πόλεων και στα μπαράκια της αναψυχής μας. Να λοιπόν που ένα τόσο μαύρο αλλά και τόσο τρυφερό "αστυνομικό" μυθιστόρημα δε μας προσφέρει μόνο μερικές ώρες ευχάριστης ανάγνωσης αλλά και μερικούς αξιόλογους, τόσο επίκαιρους, προβληματισμούς. Μας προσφέρει όμως, συνάμα, όπως και τα δύο προηγούμενα της σειράς, μια εκπληκτική περιήγηση στη Μασσαλία και τη ζωή της. Σκεφτόμουνα τον Πειραιά: θα βρει άραγε ποτέ τον Ιζζό του, κάποιον σημαντικό δικό του άνθρωπο, που να τον απαλλάξει από την κατάθλιψη των υπέργηρων πια και τόσο παρεξηγημένων πάλαι ποτέ "παιδιών" του; Μα και η Αθήνα; Ο Ιζζό, τέκνο της "λαθρομετανάστευσης" κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του του ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το' θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν - καλή του ώρα - και να του φωνάξω: "Patron, un pastis!". Στη μνήμη του Ιζζό. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Karim Miske, (2013)Arab Jazz, Πόλις, μετάφραση: Αγγελική Τσέλιου
Μια γειτονιά του Παρισιού. Ένα μεγάλο χωνευτήρι πολιτισμών. Εδώ θα βρεις σούσι, κοσέρ, τούρκικες ταβέρνες, Εβραίους κουρείς, Αρμένηδες βιβλιοπώλες...
Μόνο ο Αχμέντ Ταρουντάν ζει κάπου παράμερα, ονειροπόλος και μανιώδης αναγνώστης αστυνομικών... Αίφνης, ανακαλύπτει το πτώμα της Λορά, γειτόνισσας και φίλης του, κατακρεουργημένο, να κρέμεται πάνω από το μπαλκόνι του. Καταλαβαίνει αμέσως ότι ο ίδιος αποτελεί τον ιδανικό ύποπτο. Η φρίκη αυτή τον ξυπνάει από το λήθαργό του και αποφασίζει να συνεργαστεί με τους δύο αστυνόμους που έχουν αναλάβει την υπόθεση: τη φλογερή Ρασέλ Κουπφερστάιν και τον Ζαν Αμλό. Η αναζήτηση είναι πυρετώδης. Οι τρεις τους όμως έχουν τα στοιχεία που χρειάζονται για να λυθεί το μυστήριο αυτού του θανάτου. Μήπως έχουμε να κάνουμε με το έγκλημα κάποιου θρησκόληπτου, Εβραίου ή μουσουλμάνου; Τι τρέχει με τον πατέρα της Λορά, τον Μάρτυρα του Ιεχωβά που η φήμη του έχει φτάσει ώς τη Νέα Υόρκη; Και τι ρόλο παίζει το Γκόντζγουιλ, το όμορφο χαπάκι που διασχίζει πλέοντα σύνορα;
Το Arab Jazz, ένα βιβλίο πλούσιο, που ξεχειλίζει από ήχους, μουσικές και αρώματα, αποτίει φόρο τιμής στους δασκάλους του αστυνομικού μυθιστορήματος και ιδιαιτέρως στον James Ellroy. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)