Οι τέσσερις Δίκαιοι:Το πρώτο μυθιστόρημα του Εντγκαρ Γουάλας

Δεν είναι ένα χαρακτηριστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, μοιάζει περισσότερο με θρίλερ.

Ένα αστυνομικό στο οποίο δεν αναζητούμε τον δολοφόνο. Ο αναγνώστης γνωρίζει από τις πρώτες σελίδες για τους Τέσσερις δίκαιους και την επιθυμία τους να σκοτώσουν έναν εξέχοντα πολιτικό στην Αγγλία εάν δεν ικανοποιήσει το αίτημά τους. Δεν γνωρίζουν μόνο οι αναγνώστες τις προθέσεις τους, γνωρίζουν επίσης οι πολιτικοί, η αστυνομία, οι εφημερίδες και ολόκληρη η Βρετανία αλλά και έξω από τα σύνορα της.

Το μυστήριο είναι το με ποιον τρόπο θα σκοτώσουν οι 4 άντρες τον πολιτικό και αν η αστυνομία μπορεί να τους σταματήσει ή όχι.

Ήταν το πρώτο βιβλίο του Γουάλας που διάβασα οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω από το βιβλίο και τελικά δεν είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Το βιβλίο, όπως έχω ήδη αναφέρει, μοιάζει περισσότερο με θρίλερ. Τα καθαρόαιμα αστυνομικά χαρακτηριστικά εμφανίζονται ξαφνικά στο τέλος της ιστορίας. Ο Γουάλας έκανε μια προσπάθεια να γράψει ένα αστυνομικό “κλειδωμένου δωματίου”. Φυσικά, η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα, αλλά ο χώρος που διατίθεται στο μυστήριο ήταν πολύ μικρός που δεν είχε τον επιδιωκόμενο αντίκτυπο.

Οι πρωταγωνιστές είναι τρεις άντρες, που τους αποκαλούν "τέσσερις δίκαιοι" (ο τέταρτος άντρας αναλαμβάνει κάποια καθήκοντα αλλά δεν γίνεται ποτέ μέλος της ομάδας)

Ωστόσο, σε αυτήν την ιστορία, η αίσθηση ορθής απονομής της δικαιοσύνης, δεν ήταν ικανοποιητική. (Ποιος αποφασίζει ποιοι είναι οι κακοί που αξίζουν να δολοφονηθούν;)

Στην τελευταία περιπέτεια των τεσσάρων δικαίων το θύμα είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος σκοπεύει να θέσει προς ψήφιση στο Κοινοβούλιο ένα νομοσχέδιο που θα επιτρέψει την έκδοση πολιτικών ακτιβιστών. Οι Τέσσερις δίκαιοι τον απειλούν ότι θα τον σκοτώσουν αν επιμείνει στο νομοσχέδιο, αλλά φυσικά τους αγνοεί.

Υπάρχει επίσης ένα μυστήριο κλειδωμένων δωματίων εδώ που θα έμοιαζε πιο εντυπωσιακό όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά (1905) από ό, τι σήμερα. Εκείνη την εποχή ήταν το αντικείμενο ενός διαγωνισμού - «μαντέψτε τη μέθοδο δολοφονίας»

Το θύμα δεν ήταν ο κακός και πονηρός τύπος που θα έπρεπε να τιμωρηθεί, αλλά ένας ειλικρινής και ευσεινείδητος άνδρας του οποίου το μόνο λάθος είναι η δουλειά του καθώς συγκρούεται με τα συμφέροντα των τιμωρών. Είμαι βέβαιος ότι ο Γουάλας είχε ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο που ασχολήθηκε με ένα τέτοιο θέμα, αλλά όποιο κι αν ήταν το κίνητρο, ξεθύμανε και έχασε τη γοητεία του.

Η γραφή του Γουάλας είναι καλή. Παρόλο που η ιστορία είναι αρκετά μη ρεαλιστική και η αίσθηση ορθής απονομής της δικαιοσύνης αναιμική. Μου άρεσε η σάτιρα στο σύνολό της, αν και νομίζω ότι ήταν λίγο υπερβολική.